Recensie Avond van de Poëzie 2013

Toch nog gezwicht voor al dat gedicht

Op donderdag 12 december was het dan eindelijk zover, de avond waar we met zijn allen al zoveel over gehoord hadden:
De Avond van de Poëzie op het Dalton Lyceum!
Ik en mijn andere collega's uit V5 waren van mening dat we dit erg saai zouden gaan vinden, en dat we eigenlijk niet zo graag wilden...

Niets bleek minder waar, het werd een mooie avond vol poëzie en gelukkig waren er ook nog momenten om te lachen. Het was een gezellige avond waarin de leerlingen van V6 lieten hun presentaties van gedichten over het thema Liefde zien aan hun ouders, vrienden, docenten en V5. Natuurlijk een applaus voor de leerlingen omdat ze het toch maar mooi gedaan hebben, maar toch zou ik er een paar nog extra willen belichten. Deze vier gedichten sprongen er voor mijn gevoel uit.

Om te beginnen het gedicht Jongenswraak (door Ingmar Heytze), door Michel van Dongen, Robin Niezen, Chadi Salmi en Chun Shing. Deze heren hadden een gedicht over iemand die zijn geliefde dood wilde hebben omdat hij/zij te dik werd. De uitvoering van deze gedachte was heel knap weergegeven door middel van een stop motion filmpje. (veel foto's achter elkaar afspelen) Het zag er zeer professioneel uit, en het was zelfs jammer dat het niet zo lang duurde.


Ten tweede het gedicht Vannacht kwam ik mijn ouders tegen (door Hagar Peters), uitgevoerd door Denny van den Ende, Sanne Lodders, Jurrian van Neuren, Jente Saris, Danique Schop en Yaela Willemstein. Een grote groep, maar een zeer aangrijpend gedicht. Dit gedicht ging over een kind dat zijn ouders ziet voordat hij geboren is. Ze zijn gelukkig, maar het kind weet helaas al wat er gaat gebeuren later. 'Wij komen elkaar nog wel eens tegen' riep hij hen na. Het verhaal ging verder buiten het scherm en op het podium, waar een bed stond met een van de leerlingen erin. Hij zat tegen zijn opa (een andere leerling) te praten over wat er nou met papa en mama was en waarom ze zo ruzieden. Het ontroerde mij zeer om dit professioneel gespeelde gesprek tussen opa en kleinzoon te zien, en ik moest dan ook een traantje laten.

Als derde gedicht ben ik voor Mania Religiosa (door Gerrit Achterberg) gegaan.
Dit werd uitgevoerd door Jelle Broos, Maurits de Koning, Joeri Slobbe en Tim van zee. Het verhaal achter Mania Religiosa is een boer die helemaal was doorgedraaid, omdat zijn verkering niet doorging. De heren hadden een enorm humoristisch filmpje gemaakt (van ietwat krakend kwaliteit), een soort parodie op het welbekende Boer Zoekt Vrouw met Yvon Jaspers. In deze wel heel speciale aflevering gingen we met "Yvon" (een van de heren) en een boer op zoek naar de liefde. De boer was van mening dat een vrouw in ieder geval goed en lekker moest kunnen koken, en hij kwam hier dat ook vaak op terug. De zaal moest erg lachen om de accenten en de kleine grapjes, maar de echte knaller kwam toen de boer vertelde dat zijn relatie toch was uitgegaan. Hij wilde nu wel eens weten hoe de andere kandidate kon koken... Deze uitvoering was zeer creatief, net als de anderen overigens.  

Dan de meest spraakmakende opvoering van de gehele avond: Het gedicht Bekentenis (door Hans Warren), uitgevoerd door de heren Lennart Buck, Stijn Gerritse, Steven van de Graaf, Guus Twigt en Jari van der Vegt. Bekentenis is een gedicht dat over iemand die zijn lief kwijt is en alleen nog maar herinneringen heeft aan de goede tijden. Hij of zij bekent dat hij of zij zoveel van haar gehouden heeft. De verwerking van de heren was erg verfrissend. In plaats van de klassieke man-vrouw liefde kozen zij voor de man-man liefde. In het filmpje wat deze leerlingen hadden gemaakt zag je het verhaal van een homostel dat uiteindelijk weer uit elkaar ging. De mannen maakten goed gebruik van de ruimte die ze hadden, en voltrokken een heus homohuwelijk op  het podium van de school. Het kussen van de bruidegom gebeurde wel achter het diascherm. Het was een komisch stukje, doordat er slim gebruik werd gemaakt van de muziek, en er werd onwijs goed geacteerd door de jongens. Ook zag het er kwalitatief goed uit. Dit waren voor mij de terechte winnaars van de avond!

Al met al was het een gezellige avond vol verassingen, zo ook bleek toen de V5'ers ook de boel weer moesten opruimen. Gelukkig was het niet zo veel, en drukte het de gemoederen niet erg. Het was wel fijn geweest als we het van te voren te horen hadden gekregen en als we ook in de bedankspeech van mevrouw van den Akker hadden gezeten. (wellicht een puntje van verbetering?)

De leerlingen van V6 hebben er een mooie avond van gemaakt, en ik snap ook dat de docenten Nederlands trots zijn op hun leerlingen. Ik ben in ieder geval gezwicht voor deze liefdesgedichten. Wij zijn volgend jaar aan de beurt en de lat ligt hoog. Het is te hopen dat de V5 van volgend jaar spetterende recensies zal kunnen schrijven!

Lisa van Ooijen

Recensie bij leesverslag 5, vwo 4

Het Schnitzelparadijs –Khalid Boudou

Genre:                Komedie, psychologische roman
Uitgever:            Vassallucci
Verschenen:        2001
ISBN-nummer:     9789041704115
Aantal pagina’s:   295
Aantal sterren (maximaal 5):     ***

Het was een taaie schnitzel…

Het schnitzelparadijs is op het eerste gezicht geen gek boek. Het is zelfs verfilmd in de film (hoe kan het ook anders: ) ‘Het Schnitzelparadijs’. De film is een dolkomisch avontuur over een jongen die een nieuw begin aan de rest van zijn leven wil maken. Dat belooft wat!

Nordip Doenia is een Marokkaanse jongen die zijn leven weer op de rails wil krijgen. Hij krijgt een baantje als pannenwasser in de Blauwe Gier, een heksenketel van een restaurant. Overal wordt er op los gevloekt en gesmeten met eten, messen, en bovenal pannen. Nordip wordt steeds weer belachelijk gemaakt om dat hij nu eenmaal de pannenkneus is. Hij krijgt een bijnaam: "Sopkop".

Nordip’s leven zit op de grens van zijn jeugdjaren en volwassenheid. Hij is op zoek naar een manier om zijn leven in te vullen, en dus ook om volwassen te worden. Nordip is een kleine mier in de gigantische buitenwereld, en hij weet eigenlijk niet hoe hij volwassen moet worden…
Nordip is op zoek naar antwoorden, maar weet niet waar hij moet gaan zoeken.

Het helpt natuurlijk ook niet als je steeds te kijk wordt gezet door je collega’s, die je afsnauwen omdat je weer eens te langzaam bent met het wassen van de pannen. Nordip zal eerst moeten wennen, en moeten integreren met de rest van zijn collega’s. Nordip is totaal geen kwaaie jongen, en zal nooit een vlieg kwaad doen, maar als het er op aankomt, is hij zo scherp als een mes. Daarom mogen zijn collega’s hem ook niet, hij is te betweterig menen ze. Maar volgens mij zijn Nordip’s collega’s zelf niet de slimsten thuis… Soms doen ze heel gemeen tegen ‘Sopkop’ en het volgende moment zijn ze weer de beste vrienden. In hun hart menen ze het goed, en dat is wel het aardigste aan Nordip’s collega’s.

Doordat Nordip zo scherp is denkt hij over heel veel na, en hij bezit over een flinke portie zelfspot en humor. Dat maakt het boek zeker beter, en zeker ook iets vlotter geschreven (maar helaas niet erg vlot). Een minpunt is dat de eerste paar hoofdstukken van het boek in een hoog tempo voorbijgaan, terwijl de rest van het boek vreselijk langzaam verloopt.

Het mooiste stuk in het boek moet toch wel het verhaal van Krimo, Nordip’s neef, zijn. Nordip vertelt hoe Krimo van gitarist in een Marokkaans dorpje een chef-kok is geworden in de Blauwe Gier. Het was een erg aangrijpend en emotioneel verhaal, vooral toen Krimo later ontslag nam bij de Blauwe Gier om weer gitarist te worden en zijn droom te verwezenlijken.

Het aparte van dit boek is het gebruik van veel Marokkaanse woorden, die soms in het verhaal staan. Gelukkig staat er achterin een woordenlijstje en zijn de betekenissen van de woorden ook wel uit de context te halen.

Het is natuurlijk een mooi bedacht verhaal, maar echt erg boeiend is het helaas niet. Er gebeurt namelijk vrij weinig in het hele boek, waardoor een het toch een langdradig en taai geheel wordt.

Geschreven door: Lisa van Ooijen