Recensie bij leesverslag 5, vwo 4

Het Schnitzelparadijs –Khalid Boudou

Genre:                Komedie, psychologische roman
Uitgever:            Vassallucci
Verschenen:        2001
ISBN-nummer:     9789041704115
Aantal pagina’s:   295
Aantal sterren (maximaal 5):     ***

Het was een taaie schnitzel…

Het schnitzelparadijs is op het eerste gezicht geen gek boek. Het is zelfs verfilmd in de film (hoe kan het ook anders: ) ‘Het Schnitzelparadijs’. De film is een dolkomisch avontuur over een jongen die een nieuw begin aan de rest van zijn leven wil maken. Dat belooft wat!

Nordip Doenia is een Marokkaanse jongen die zijn leven weer op de rails wil krijgen. Hij krijgt een baantje als pannenwasser in de Blauwe Gier, een heksenketel van een restaurant. Overal wordt er op los gevloekt en gesmeten met eten, messen, en bovenal pannen. Nordip wordt steeds weer belachelijk gemaakt om dat hij nu eenmaal de pannenkneus is. Hij krijgt een bijnaam: "Sopkop".

Nordip’s leven zit op de grens van zijn jeugdjaren en volwassenheid. Hij is op zoek naar een manier om zijn leven in te vullen, en dus ook om volwassen te worden. Nordip is een kleine mier in de gigantische buitenwereld, en hij weet eigenlijk niet hoe hij volwassen moet worden…
Nordip is op zoek naar antwoorden, maar weet niet waar hij moet gaan zoeken.

Het helpt natuurlijk ook niet als je steeds te kijk wordt gezet door je collega’s, die je afsnauwen omdat je weer eens te langzaam bent met het wassen van de pannen. Nordip zal eerst moeten wennen, en moeten integreren met de rest van zijn collega’s. Nordip is totaal geen kwaaie jongen, en zal nooit een vlieg kwaad doen, maar als het er op aankomt, is hij zo scherp als een mes. Daarom mogen zijn collega’s hem ook niet, hij is te betweterig menen ze. Maar volgens mij zijn Nordip’s collega’s zelf niet de slimsten thuis… Soms doen ze heel gemeen tegen ‘Sopkop’ en het volgende moment zijn ze weer de beste vrienden. In hun hart menen ze het goed, en dat is wel het aardigste aan Nordip’s collega’s.

Doordat Nordip zo scherp is denkt hij over heel veel na, en hij bezit over een flinke portie zelfspot en humor. Dat maakt het boek zeker beter, en zeker ook iets vlotter geschreven (maar helaas niet erg vlot). Een minpunt is dat de eerste paar hoofdstukken van het boek in een hoog tempo voorbijgaan, terwijl de rest van het boek vreselijk langzaam verloopt.

Het mooiste stuk in het boek moet toch wel het verhaal van Krimo, Nordip’s neef, zijn. Nordip vertelt hoe Krimo van gitarist in een Marokkaans dorpje een chef-kok is geworden in de Blauwe Gier. Het was een erg aangrijpend en emotioneel verhaal, vooral toen Krimo later ontslag nam bij de Blauwe Gier om weer gitarist te worden en zijn droom te verwezenlijken.

Het aparte van dit boek is het gebruik van veel Marokkaanse woorden, die soms in het verhaal staan. Gelukkig staat er achterin een woordenlijstje en zijn de betekenissen van de woorden ook wel uit de context te halen.

Het is natuurlijk een mooi bedacht verhaal, maar echt erg boeiend is het helaas niet. Er gebeurt namelijk vrij weinig in het hele boek, waardoor een het toch een langdradig en taai geheel wordt.

Geschreven door: Lisa van Ooijen